خبر آرام در صدایت ریخت ناگهان شانه ها ت لرزیدند

شاخه های گیاهی آهسته بر گلوی اتاق پیچیدند

پلک ها را کلافه و مبهوت پشت هم باز و بسته می کردی

روی مرطوب گونه ات آرام قطره هایی درشت غلتیدند

صبح تاریک و سرد بهمن ماه از دهان ها بخار می آمد

مرده ها را به نوبت انگاری توی غسالخانه می چیدند

دست بی اعتنا و سنگینی که مرا روی تخته ای می شست

چشم های غریب و غمگینت پشت دیوارها نمی دیدند

مادرم هم نگفت "فاطی جان..." قسمم هم نداد بر گردم

مثل تازه عروس ها وقتی پیکرم را سپید پوشیدند

بعد از آن دست دیگری آمد پلک سنگین و خیس من را بست

چشم های تو دیگر از امروز گریه های مرا نمی دیدند

زیر سنگینی لحد انگار دلم از ترس و غصه می ترکید

مشتی از خاک های بی وقفه توی آغوش باد رقصیدند

هی سرت داد می زدم :"برگرد! من از این گور سرد می ترسم"

گوش هایت عجیب کر شده بود حرف های مرا نفهمیدند

گریه های تو کلافه ام می کرد ناله هایم بلندتر شده بود

اسکلت های پیش کسوت تر به من و ناله هام خندیدند

هق هق تو شدید تر شده بود بدنت مثل بید می لرزید

مثل سریالهای تکراری ابرها بی دلیل باریدند

چون روال همیشگی هرکس سوره ای خواند و دور شد از من

دست هایی فشرد دستت را صورتت را سه بار بوسیدند

توی پیراهن سیاه خودت مثل یک تکه ماه می ماندی

مردمک های خیس و براقت مثل الماس می درخشیدند

هم دلم تنگ می شود بی تو هم از این گور سرد می ترسم

چه کسی گفته مرگ آزادی ست؟! زیر این خاک که نخوابیدند

ظهر متروک و سرد بهمن ماه سایه ای روی سنگ می لرزید

عقربک ها هزار و چندین دور روی هم مثل باد چرخیدند

مثل هر پنج شنبه می آیی من به پایان رسیده ام کم کم

شانه های تکیده ام اینجا زیر باران و باد پوسیدند

رشت یا ابری است یا باران مثل نفرین مدام می بارد

روی این شهر لعنتی انگار خاک سنگین مرده پاشیدند

فاطمه حق وردیان